Аливаа улс үндэстэн, өөрсдөөрөө бахархах бахархал, өөртөө итгэх итгэлээ алдах цаг үеэсээ мөхөж эхэлдэг. Гадаад хүн биднээс илүү, гадаад орны хөгжил мундаг, харин бид арчаагүй дорой гэж бодож эхлэх мөчөөс л сүйрэл эхэлдэг.
Өгүүлэх нь:
Монголчууд эрт дээр үеэс л нүүдэлчин амьдралтай байж, байгаль орчноо
шүтэж, түүндээ дасан зохицож, нүүдэллэн амьдарч асан. Аугаа өвөг дээдэс
минь дэлхийн талыг эзэлж, их түүхийг бүтээн захирч явахдаа, хичнээн
сайхан газар нутаг тааралдавч үл ойшоон, хатуу ширүүн улиралтай, их
далайгаас алслагдсан, хангай говь, тал хээр хосолсон энэ л нутаг руугаа
тэмүүлдэг байсан.
Хүний нутгийн шороо наалдсан хүчит дөрвөн туурайгаа, өөрийн нутгийн усанд угаахдаа л хангинатал үүрсэн янцгааж, нутгаа санасан сэтгэлээ нулимс мэлмэрүүлэн байж илчилдэг хүлэг морьд шигээ нутаг руугаа тэмүүлнэ. Монгол хүн, монгол морь энэ л сайхан газар нутгаа юугаар ч сольж, бас орхиогүй юм даа.
Хүний нутгийн шороо наалдсан хүчит дөрвөн туурайгаа, өөрийн нутгийн усанд угаахдаа л хангинатал үүрсэн янцгааж, нутгаа санасан сэтгэлээ нулимс мэлмэрүүлэн байж илчилдэг хүлэг морьд шигээ нутаг руугаа тэмүүлнэ. Монгол хүн, монгол морь энэ л сайхан газар нутгаа юугаар ч сольж, бас орхиогүй юм даа.
Монгол хүн, монгол морь хоёр хэзээ ямагт нутгаадаа тэмүүлдэг. Газар тэнгэрийн савслагад, сэтгэл зүрхний гүнд орших монгол
нутаг гэдэг юугаар ч сольшгүй эрдэнэ минь билээ. Ядарч зүдэрсэн нэгэн
цагт зориод очиход, алгаа сарвайж, энгэртээ тэврэх эх орон минь, бас
халуун дулаахан өлгий минь билээ.
Алдрай бага наснаас минь сэтгэлд минь хоногшсон монгол ахуй, алт эрдэнэсээр ч сольшгүй монгол амьдрал, айраг цагаа. агь таана нь үнэртсэн монгол байгаль унтах нойр, алжааж ядарсан сэтгэлийн угаас салах нь үгүй.
Буцаад очих эх орон, бахархан гайхуулах түүх, соёлтой байна гэдэг юутай сайхан.
Аяа Монгол сайхан орон минь.
Аяа Монгол сайхан орон минь.